Ψηφίστε λοιπόν απόψε, μην το σκεφτείτε καθόλου..... Καλό ταξίδι πειραχτήρι..... 

Την εμπειρία μία ξαφνικής και βίαιης απώλειας, τη ζουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι στις ημέρες μας. Παλιά, ήταν για εμάς τους δημοσιογράφους, κάτι που μπορούσαμε να ξεπεράσουμε ευκολότερα, ειδικά αν δεν ήταν και στο στενό οικογενειακό μας περιβάλλον. Ήταν για εμάς ρουτίνα, να γράφουμε για θανάτους και πολλές φορές μάλιστα αναρωτιόμαστε και εμείς οι ίδιοι, πως το κάνουμε.... Ρωτάγαμε τους πιο έμπειρους και η απάντηση ήταν -σχεδόν πάντα- η ίδια. Θα συνηθίσεις, είναι και αυτή μία δουλειά...

Η ξαφνική και βίαιη απώλεια, είναι ένα γεγονός που συγκλονίζει. Κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και αν συμβαίνει. Τα τελευταία χρόνια όμως, η ξαφνική και βίαιη απώλεια μίας ανθρώπινης ζωής, έχει συνδεθεί με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας. Και που προκαλούν καθημερινές τραγικές οικογενειακές ιστορίες. Ο τίτλος, μία λέξη και πολλά γιατί. Αυτοκτονία.

Τη στιγμή, που πρωτοδιάβασα για τον αριθμό των αυτοκτονιών, την τελευταία τριετία, τα χτυπήματα στο πληκτρολόγιο ...σταμάτησαν. Έκανα πολλά λεπτά να νοιώσω τι σημαίνει για μία χώρα, για μία κοινωνία, για μία οικογένεια, ένα τέτοιο περιστατικό....

Μέχρι που κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει... Όταν ήρθε αυτό το μήνυμα, που έλεγα ότι δε θα έρθει ποτέ σε εμένα.... "Δημήτρη, έφυγε ο Σταύρος, πάρε τηλέφωνο"...

Ο Σταύρος, ήταν το πειραχτήρι μίας νεανικής παρέας του Λυκείου. (Φαντάσου, γράφω ήδη, ήταν...) Η παρέα, μετά τα σχολικά χρόνια, αποσυντονίστηκε. Όπως γίνεται σχεδόν πάντα. Δεν διαλύθηκε στο μυαλό κανενός, απλά ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, έκανε την οικογένειά του, πήρε ή όχι τα ρίσκα του, ξεκίνησε να κυνηγά το όνειρό του, όπως το σχεδίαζε σε κάθε μία από τις απίστευτες συζητήσεις των νεανικών μας χρόνων.

Η πορεία για το όνειρο ξεκίνησε και για τον Σταύρο, όπως και για τον καθένα μας. Πήγε και αυτός πανεπιστήμιο, έκανε μεταπτυχιακό, έκανε οικογένεια, απέκτησε παιδιά, καμάρια σκέτα. Μιλάγαμε συχνά και πίναμε και κανένα καφέ από καιρό σε καιρό, θυμόμασταν εκείνες τις εποχές, κάναμε και καμία μάζωξη, πίναμε τσιπουράκια όλοι μαζί και κοροϊδεύαμε ο ένας τον άλλον για τα καμώματα του λυκείου.

Η χθεσινή μάζωξη, δεν ήταν σαν και τις προηγούμενες. Τα πράγματα άλλαξαν, οι σκιές έπεσαν πάνω μας να μας πλακώσουν. Προσπαθούσαμε οι υπόλοιποι , να καταλάβουμε πως είναι δυνατόν ένας καλός οικογενειάρχης, που δεν έχει πειράξει ποτέ κανέναν, υπόδειγμα πολίτη, έφτασε σε τέτοιο σημείο απόγνωσης... "Δεν είναι αυτή η λύση", "κοίτα πως μας κατάντησαν", "δε θέλει πολύ το μυαλό του ανθρώπου", "το πίστευες ποτέ;"....

Και ποιά είναι η λύση;

Όταν προσπαθείς μία ζωή, να κάνεις το καλύτερο για σένα και την οικογένειά σου, παλεύεις με την ζοφερή πραγματικότητα, ανοίγεσαι οικονομικά γιατί λες "θα τα καταφέρω, όπως το έκανα τόσες φορές"...και ξαφνικά πέφτουν όλα σαν τραπουλόχαρτα; Ποιά είναι η λύση; Ποιά είναι;

Καλή ψήφο λοιπόν, κυρίες και κύριοι του κοινοβουλίου, καλή ψήφο. Μην σκεφτείτε καθόλου.......

Σταύρο.................................................. ...............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................