Ήδη στο Πήλιο 3 ημέρες και το μυαλό ηρεμεί...Το κρύο...παγώνει τις κακές σκέψεις και η μυρωδιά του ξύλου μαζί με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί ή λίγο τσίπουρο...απλώνουν τις αισθήσεις. Το χιόνι δεν είναι μακριά...έρχεται και το περιμένω πως και πως...Οι ήχοι της κιθάρας μοιάζουν διαφορετικοί εδώ και η όρεξη να παίξω ότι δεν παίζω συνήθως μεγάλη...πόσο μου έχει λείψει το Πήλιο...μοιράζομαι μαζί σας μερικές φωτογραφίες (από τις 350 που έχω ήδη τραβήξει) και πολλές σκέψεις...
                                                                                                                                             Φλου

Μετά από πολύ, μα πάρα πολύ καιρό, ήρθε η ώρα....Να πάω στο μέρος που με γαληνεύει, που με κάνει να σκέφτομαι ανθρώπινα, ήρεμα, αισιόδοξα. Να μετράω τα όχι και τα ναι, τα πρέπει και τα θέλω. Το Πήλιο ανέκαθεν με έκανε άλλο άνθρωπο. Θα πάω λοιπόν να περπατήσω στα μονοπάτια που ξέρω. Και παράλληλα στα μονοπάτια του μυαλού μου. Που στην Αθήνα, είναι τόσο κλειστά, τόσο δύσβατα.
Εκεί και μόνο μια βαθιά ανάσα, σε κάνει να ξαναγεννιέσαι...να ξαναελπίσεις, να καβαλήσεις και πάλι το άλογο της ζωής σου και όχι απλά να το κουβαλάς πίσω σου...


Θα γυρίσω και πάλι στις "γωνιές" μου...εκεί που έχω τα σημάδια των παιδικών μου χρόνων... Η μελαγχολία μερικές φορές σε...επαναφέρει. Και όταν την περνάς στο σημείο που πρέπει, ακόμα καλύτερα. Εκεί λοιπόν, στον καταρράκτη, στα καλντερίμια του Αγίου Λαυρεντίου, στην αμμουδιά του Μαραθιά, στο μπαλκόνι της Μακρυνίτσας, στο καφέ με θέα στην Άφησσο, στα Άνω Λεχώνια, το χωριό των λουλουδιών! Εκεί θα είμαι για λίγες ημέρες.




Προσπαθώντας να βάλω μία τάξη, στην αταξία που με οδήγησαν άλλοι....Παρέα με τη φωτογραφική μηχανή και την κιθάρα....Περισσότερα όταν επιστρέψω... Με πολλές φωτογραφίες και τις μπαταρίες-ελπίζω- γεμάτες...
                                                                                                                                       Φλου

Κι όμως, αυτές οι ημέρες με το ψιλόβροχο, εμένα μου αρέσουν κι ας είναι κάπως καταθλιπτικές. Ιδιαίτερα αν δεν έχεις να κάνεις κάτι σπουδαίο, αν είσαι άνεργος ας πούμε, είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία, να αφεθείς σε άλλα πράγματα...Να μιλήσεις με τον εαυτό σου πιο δυνατά....όταν κάνει ησυχία σε ακούει καλύτερα... Ας ακούσουμε λοιπόν λίγο περισσότερο τον εαυτό μας σήμερα...ίσως να αξίζει τον κόπο..και για να σας βοηθήσω λίγο, να ένα πολύ ωραίο άσμα για πρωινό καφεδάκι...
Rainy day...John Lee Hooker, σε μία εκτέλεση που συμμετέχει και ο Van Morrison.
Καλημέρα σας...                                                      Φλου

-Πλάνο πρώτο: Όλοι ζητούν διαφάνεια. Το υπουργείο Οικονομικών δίνει στη δημοσιότητα τη λίστα με τους φοροδιαφεύγοντες. Στα δελτία η είδηση παίζει, αλλά με τα ονόματα καλυμμένα!
-Πλάνο δεύτερο:  Η τρόικα"απειλεί" για περικοπές του 13ου μισθού, των δώρων , επιδομάτων κλπ κλπ στον ιδιωτικό τομέα. Ο ιδιώτης επιχειρηματίας, έχει όμως ήδη"περάσει" την κρίση στο μισθό! Ατομικές συμβάσεις, μείωση μισθών,απολύσεις κλπ κλπ

-Πλάνο τρίτο: Πεθαίνει ο "ευπατρίδης" (αυτός είναι υπότιτλος σεδελτία ειδήσεων) πολιτικός Κεφαλογιάννης. Στη Βουλή, οι εκπρόσωποι των κομμάτων βγάζουν απίστευτα λογίδρια για το χαμό του. Οι ίδιοι που πριν το θάνατό του τον"έστελναν" στη Δικαιοσύνη και στην καταδίκη!

-Πλάνο τέταρτο: "'Όποιος επιχειρήσει να πειράξει τον Παπανδρέου θαμετατρέψει τη χώρα σε μία χώρα που θα γίνει μακελειό" λέει ο πολλά βαρύς και όχι...Ανδρέας Λοβέρδος. Μήπως να υπενθυμίσω τα επίθετα με τα οποία τονστόλισε όταν "άνοιξε" η διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ;

-Πλάνο πέμπτο: "Οι 15 πρώτοιοφείλουν πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ. Άλλοι 15 έχουν οφειλές από 50 ως 100 εκατομμύρια ευρώ,που αθροίζονται σε 916 εκατομμύρια ευρώ.
Χρέη 25-50 εκατομμυρίων ευρώ παρουσιάζουν 64υπόχρεοι και η συνολική οφειλή ξεπερνά τα 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Στα 10 έως 25 εκατομμύρια χρεών εντοπίζονται 182 μεγαλοφειλέτες με σύνολο οφειλής σχεδόν 2,9 δισεκατομμύρια ευρώ. Tα περισσότερα χρωστούν οι κακοπληρωτές που οφείλουν από 1 ως 10 εκατομμύρια ευρώ, καθώς είναι 1.467 και τα χρέη τους αθροιστικά αγγίζουν τα 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ.

Πόσα χρειάζεται να οφείλω εγώ, εσύ, για να μας...τρέξουν; 10-20 ευρώ;

Πλάνο, πλάνο, πλάνο... πόσα πλάνα; Πόσες φορές, πόσες ανθρώπινες ιστορίες, πόσες τραγωδίες, πόσος παραλογισμός, πόσο ακόμα...

Είναι ίσως περίεργο που κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης στην τεχνολογία, εδώ και χρόνια, μόλις πρόσφατα "ανακάλυψα" ότι ήθελα να γράφω κάπου, που να μη με ...ενοχλεί κανείς. Ή τουλάχιστον να με "ενοχλούν", αλλά για άλλους λόγους. Η ενασχόληση με την τηλεόραση και όχι με το μοναδικό μέσο ενημέρωσης που τα γραπτά μένουν, την εφημερίδα, έχει αφήσει πληγές... Στο συρτάρι άπειρα κείμενα, αλλά στο συρτάρι...και κιτρινισμένα. Σκέφτηκα λοιπόν, όχι άλλα κιτρινισμένα κείμενα. Εδώ, τα κείμενα μένουν, τα διαβάζει και κάποιος, σου λέει και δυο κουβέντες...Και αν δεν τα διαβάζει κάποιος, τουλάχιστον τα διαβάζει ο συγγραφέας τους.

Καλή αρχή Δημήτρη. Δώσε μας όμορφες εικόνες και σκέψεις όπως μόνο εσύ μπορείς.
                                                     Γ.Στεργιόπουλος