Μετά από πολύ, μα πάρα πολύ καιρό, ήρθε η ώρα....Να πάω στο μέρος που με γαληνεύει, που με κάνει να σκέφτομαι ανθρώπινα, ήρεμα, αισιόδοξα. Να μετράω τα όχι και τα ναι, τα πρέπει και τα θέλω. Το Πήλιο ανέκαθεν με έκανε άλλο άνθρωπο. Θα πάω λοιπόν να περπατήσω στα μονοπάτια που ξέρω. Και παράλληλα στα μονοπάτια του μυαλού μου. Που στην Αθήνα, είναι τόσο κλειστά, τόσο δύσβατα.
Εκεί και μόνο μια βαθιά ανάσα, σε κάνει να ξαναγεννιέσαι...να ξαναελπίσεις, να καβαλήσεις και πάλι το άλογο της ζωής σου και όχι απλά να το κουβαλάς πίσω σου...


Θα γυρίσω και πάλι στις "γωνιές" μου...εκεί που έχω τα σημάδια των παιδικών μου χρόνων... Η μελαγχολία μερικές φορές σε...επαναφέρει. Και όταν την περνάς στο σημείο που πρέπει, ακόμα καλύτερα. Εκεί λοιπόν, στον καταρράκτη, στα καλντερίμια του Αγίου Λαυρεντίου, στην αμμουδιά του Μαραθιά, στο μπαλκόνι της Μακρυνίτσας, στο καφέ με θέα στην Άφησσο, στα Άνω Λεχώνια, το χωριό των λουλουδιών! Εκεί θα είμαι για λίγες ημέρες.




Προσπαθώντας να βάλω μία τάξη, στην αταξία που με οδήγησαν άλλοι....Παρέα με τη φωτογραφική μηχανή και την κιθάρα....Περισσότερα όταν επιστρέψω... Με πολλές φωτογραφίες και τις μπαταρίες-ελπίζω- γεμάτες...
                                                                                                                                       Φλου